Προς τους νέους

Αρθράκι του Μάκη Μίχου

Κλέβω τον τίτλο απ’ τον Κροπότκιν, όμως είναι δύσκολο να σκεφτείς κάτι καλύτερο τις μέρες τούτες που μοιάζουν με τις παλιές ως προς την ελπίδα για αλλαγή.

Αγωνιστήκαμε μάταια μέσα στη χούντα, την ώρα που οι παλιοί - πιο έξυπνοι απ’ όλους τους βλάκες σαν και μένα - λακίζανε και κρύβονταν ώσπου να περάσει η θύελλα.

Ύστερα ήρθε το Πολυτεχνείο. Ορμήσαμε με σημαία την ελπίδα και καταφέραμε μέσα σε λίγα χρόνια να κάνουμε τους Λαλιώτηδες και τα Δαμανάκια εξουσιαστές μας.

Στη μεταπολίτευση αγωνιστήκαμε ενάντια στα ΜΑΤ για να φέρουμε τα ΜΑΤ-ΜΕΑ του Σιδερένιου.

Επί Σιδερένιου είχαμε μείνει ελάχιστοι πλέον. Όλοι σχεδόν έτρεχαν να στεγαστούν στο κόμμα της Αλλαγής.

Αγωνιστήκαμε συνδικαλιστικά και μας παλούκωσαν τα κόμματα.

Αγωνιστήκαμε οικολογικά κι αναθρέψαμε ακτιβιστές-κλέφτες κι απατεώνες.

Αγωνιστήκαμε αυτοδιοικητικά, αλλά ο λαός βολευόταν με τους κομματικούς.

Μαζέψαμε τα θρύψαλά μας κι αποσυρθήκαμε σε μια έντιμη σιγή.

Πότε-πότε προσπαθούσαμε να αρθρώσουμε το λόγο μας, όμως οι νταβατζήδες αυτής της τρισάθλιας δημοσιογραφίας μας φίμωναν.

Σήμερα βλέπω ένα νέο ξεσηκωμό της νεολαίας και φοβάμαι πως θα την πατήσουν σαν κι εμάς.

Δεν είναι λύση ο πετροπόλεμος και οι εμπρησμοί.

Δε χρειάζεται να θυσιάζουμε δεκαπεντάχρονους για να θρέψουμε τα κανάλια και τον Κούγια.

Πρέπει να βρούμε κάτι άλλο όλοι εμείς που νιώθουμε ακόμη νέοι.

Θα την κάνω την πρόταση σε λίγες μέρες, αν και ξέρω πως κανείς δε θα κουνηθεί από τον καναπέ του.