Αλυσιδωτές «επαναστάσεις» ακτιβιστών .
Είναι φορές που ψάχνω τις λέξεις και τις έννοιες . Σαν πρόκειται για τη γλώσσα που πρωτομίλησα και που με πάθος σπούδασα είναι εύκολα τα πράγματα , όταν μου έρχονται απ’ την ξενιτιά λέξεις α-νόητες μπερδεύομαι .
Μπερδεύομαι τα τελευταία χρόνια με την εισβολή ακτιβισμού και αριβισμού στη γλώσσα μας . Τον αριβισμό τον αποσυμβόλισα στα γρήγορα με τον τυχοδιωκτισμό των προγόνων μου , αυτοί τον είχαν ανακαλύψει πρώτοι κι αργότερα του έδωσαν το όνομα «δημοκρατία» . Μια έξυπνη παραλλαγή της αρχομανίας ήταν κι αυτή .
Τον ακτιβισμό προσπαθώ ακόμα να τον εξερευνήσω .
Τι να είναι άραγε αυτή η μαγική λέξη της σύγχρονης δημοκρατίας ;
Προσπάθησα είκοσι χρόνια να κατανοήσω την έννοια της λέξης , που μας ήρθε από τα ξένα , μελετώντας ενέργειες ακτιβιστών . Έβλεπα εκείνα τα πλούσια παιδιά της GREENPEACE να κάνουν ακροβατικές επεμβάσεις σε πλοία κι αεροδρόμια και να καταφέρνουν να προβάλλονται απ’ όλα τα τηλεοπτικά κανάλια . Είδα στη συνέχεια να μιμούνται μαϊμουδίστικα αυτές τις επαναστατικές πρωτοβουλίες και οι δικοί μας «οικολόγοι» . Η εποχή της αγνής οικολογικής συνείδησης είχε πλέον μεταλλαχτεί σε μια νέα εκμετάλλευση των υπόδουλων . Παίρνανε αλυσίδες και λουκέτα στα χέρια , κρατούσαν και τα κινητά τους στο χέρι και καλούσαν τα κανάλια να καταγράψουν το «ηρωικό» δέσιμό τους στο δέντρο που έμελλε να κοπεί απ’ το αλυσσοπρίονο του εντεταλμένου φουκαρά . Το δάσος δεν το έβλεπαν κι έβλεπαν μόνο το δέντρο όλοι αυτοί οι αδιάντροποι .
Θυμήθηκα κάποιον απ’ αυτούς να δίνει εντολές από καρέκλα εξουσίας , ώστε να γίνει κοπή όλων των δέντρων του ποταμού και να επικαλυφθεί ο ποταμός και να κατασκευαστεί μια μεγάλη περιφερειακή λεωφόρος . Αντέδρασε τότε κάποια τοπική «αντιεξουσιαστική» οικολογική κίνηση , οργάνωσε και τους περιποτάμιους κατοίκους και μπήκαν όλοι μαζί μπροστά στα συνεργεία των υλοτόμων για να αποτρέψουν το έγκλημα κατά της πόλης . Κανένας απ’ αυτούς τους μελλοντικούς ακτιβιστές δεν ήταν εκεί τότε , παρακολουθούσαν εκ του ασφαλούς την έλευση των ΜΑΤ , που για πρώτη φορά εμφανίστηκαν στην πόλη μας κατ’ εντολήν των «προοδευτικών» κυβερνητών της πόλης .
Κανένας απ’ αυτούς δεν έτρεξε για να σωθεί το μικρό αιωνόβιο δάσος με τις κουκουναριές , γύρω απ’ το νοσοκομείο . Κανένας δεν έτρεξε να βοηθήσει ώστε να σωθούν τα τείχη της Ιωλκού και το Αχίλλειον . Τα Κόμμα δεν επέτρεπε τότε τις ακραίες συμπεριφορές , πάλευε ν’ αλλάξει τους θεσμούς με ινστρούκτορες που προωθούσαν τις εντολές της νομενκλατούρας .
Μετά ήρθε η κατάρρευση της Σοβιετίας και οι κομματικοί αυτομόλησαν , έμαθαν πως η μοναξιά είναι επικίνδυνη κι επιβλαβής για το μέλλον τους . Οι πολλοί , με τη βοήθεια της «Κύρκης» , Συνασπίστηκαν και φτιάξανε μαγαζί καιροσκόπων με άμεσους στόχους της εισβολή τους στα κέντρα εξουσίας . Συντρώγανε με τους πασόκους , που έβλεπαν απρόσμενους «επαναστάτες» στο πλευρό τους .
Λίγοι απ’ αυτούς έμειναν έξω κι απ’ το Κόμμα και το μαγαζάκι και θέλησαν να καλύψουν ένα ορφανό πολιτικό χώρο . Οι οικολόγοι είχαν αποσυρθεί στην έρημό τους , μια άδικη μοίρα τους χτύπησε με θάνατο κι απογοήτευση . Είδαν τους φίλους να χάνονται ένας – ένας και τους πολίτες να κοιτούν αδιάφορα τις πληγές που έπεφταν στην πόλη , είδαν πως οι περισσότεροι πολίτες γίνονταν έρμαια των πολιτικάντηδων της πόλης κι όπως γίνεται πάντα αυτούς ακολούθησαν .
Ανάμεσα στον Ιησού και το Βαραββά τον δεύτερο ακολουθούσε ο όχλος …
Βρήκαν το χώρο λεύτερο οι ακτιβιστές κι όρμησαν να τον κατακτήσουν . Δεν ήταν η εποχή του «Εμείς» , όπως ήθελε ο στρατηγός Μακρυγιάννης , πάλι στο εγωιστικό και άπληστο Εγώ ξέπεσε η πόλη . Τους οικολόγους τους φοβόταν η εξουσία , τους ακτιβιστές τους αγκάλιαζε και τους τάιζε γιατί ήξερε πως ο λαός θέλει πάντα να βλέπει κάποιους να αντιστέκονται . Είχαν φτιάξει εταιρίες σ’ όλη τη χώρα οι ακτιβιστές , εταιρίες φτιάξανε και στην πόλη . Το κράτος κι όλες οι «παρακρατικές» επιχειρήσεις επιχορηγούσαν τη δράση των ακτιβιστών .
Δεν είχαν δύσκολη δουλειά να κάνουν ούτε και να βάλουν το κεφάλι τους στο ντορβά αυτοί οι άνθρωποι . Αγόρασαν πέντε μέτρα αλυσίδα , τρία λουκέτα , είχαν και το κινητό τους στην τσέπη και δένονταν πάνω σε κανένα δέντρο που είχε ορθώσει το ανάστημά του μέσα σε δρόμο της πόλης και που οι Αρχές ήθελαν να το θανατώσουν για να μη σκοτώνονται άνθρωποι . Αμέσως μετά καλούσαν τα κανάλια και τα ραδιόφωνα ν’ απαθανατίσουν τον «άθλο» τους , μαζεύονταν και οι περίεργοι και το βράδυ οι τηλεθεατές απολάμβαναν νωχελικά τη νέα μορφή που έπαιρναν οι «αγώνες του λαού» .
Το τερπνόν μετά του ωφελίμου . Τερπνόν για το λαό που διασκέδαζε εν μέθη με τα πρωτόγνωρα αυτά καμώματα των ακτιβιστών και ωφέλιμο για «επαναστάτες» των ημερών μας .
Επιτέθηκαν ( ; ) οι ακτιβιστές κατά της δημοτικής αρχής , επιτέθηκαν σ’ εργοστάσια που μολύνανε το περιβάλλον αλλά και που τα … διαφήμιζαν στα περιοδικά τους , προσπάθησαν να περισώσουν το βούρκο που κυλούσε μέσα στην πόλη και δεν ήθελαν να δουν πως ο βούρκος είχε μεταναστεύσει στα έμψυχα . Άρχισαν ύστερα να αναλαβαίνουν και οικολογικές μελέτες , χρηματοδοτούμενες από υπουργεία , για να σώσουν τα έλη και να ταξινομήσουν τα βατράχια κατά μέγεθος . Με κινητά στο χέρι αντιστάθηκαν ενάντια σε κεραίες κινητής τηλεφωνίας που στήνονταν στο σπίτι τους δίπλα , όλες οι άλλες δεν τους ενοχλούσαν .
Φόβο και τρόμο έσπερναν στις Αρχές !…
Συμπλήρωσα μέσα στο μυαλό μου το παζλ της έννοιας του ακτιβισμού :
Είναι μια νέα μορφή αναίμακτης και «πολιτισμένης επανάστασης» , χωρίς τις θηριωδίες των προηγούμενων επαναστάσεων .
Αυτοί οι νέοι «αντιστασιακοί» έχουν πολλά πλεονεκτήματα :
· Δεν καταδιώκονται απ’ τις Αρχές .
· Δεν χάνουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι , αντίθετα ακόμα και στη διάρκεια της «επανάστασής» τους «συριζώνονται» στα κόμματα και στις τοπικές αρχές .
· Οι περιουσίες τους δεν δημεύονται για λόγους αντίστασης κατά της Αρχής , αντίθετα αυγαταίνουν την περιουσία τους .
· Μπορούν να κάνουν εμφανίσεις στα κανάλια και να διαφημίζουν την «επανάστασή» τους .
· Τα παιδιά τους βολεύονται σε θεσούλες και κουβαλάνε κι όλες τις «επαναστατικές» περγαμηνές των γονιών τους , κυρίως όμως έχουν να τους θυμούνται απ’ το βιος που θα κληρονομήσουν .
· Τέλος , διαφημίζουν το πολίτευμα της Δημοκρατίας , που δείχνει την ανοχή του επιτέλους σε επαναστατικά στοιχεία και δεν εξαπολύει τους μηχανισμούς καταστολής εναντίον τους .
Υ.Γ.
Δεν έχω σκοπό ν’ ασχοληθώ ξανά μ’ αυτούς τους αυτόκλητους επαναστάτες του αλυσιδωτού κέρδους . Αφήνω στους «άρχοντες» ν’ αποδείξουν με την ανοχή τους ότι είναι επαναστάτες της πλάκας όλοι αυτοί οι ακτιβιστές . Οι επαναστάτες δεν κρύβονται μέσα σε πολυθρόνες και Η/Υ , οι επαναστάτες φαίνονται σε μαζικούς αγώνες και βάζουν τη φωτιά της ψυχής τους να χυθεί πάνω στα φουσάτα των εχθρών . Όταν καταλάβουν πως ο εχθρός είναι μέσα τους , τότε αποφασίζουν να κυνηγήσουν απεικονίσεις της εξουσιαστικής απληστίας τους .
Αυτό κάνουν οι περίφημοι ακτιβιστές , σαν τον Δον Κιχώτη ανεμόμυλους κι αυτοί κυνηγούν στ’ όνομα της οικονομικής τους Δουλτσινέας . Τα βοθρολύματα τα έχουν στην ψυχή τους , μα δείχνουν πως τους ενοχλούν τα βοθρολύματα της πόλης .
Εποχή άκρατου μερκαντιλισμού βιώνουμε . Τα πάντα είναι εμπορεύσιμα , ακόμα κι οι επαναστάσεις .
Δεν τολμούσα να το πω στους μαθητές μου τόσα χρόνια , γιατί δεν ήθελα να τους σβήσω την ελπίδα . Πίστευα στην επανάσταση του πνεύματος γιατί όλες τις άλλες «επαναστάσεις» τις απόλαυσα μέσα απ’ τη δοσίλογη επίσημη Ιστορία .
Θα μπορούσα να περιμένω την «επανάσταση» των χάκερς , όμως ξέρω τώρα πια πως κι αυτοί θα πουληθούν …
Μάκης Μίχος ,
αντι-«επαναστάτης» ως τα γεράματά του .
Δημοσιεύτηκε στο ΝΕΟ ΤΥΠΟ
στις 27-6-2004
